Rozmowa z Rozsądkiem

Po przebudzeniu dusza postanowiła się trochę rozerwać. 'Czas zapoznać się z otoczeniem' - pomyślała. Znajdowała się w labiryncie o nazwie Życie. Ktoś wraz z milionem innych duszy postanowił ją w nim zamknąć. Nie wiedziała dlaczego. Mimo tego ochoczo zaczęła swoją przechadzkę wzdłuż półciemnych korytarzy oświetlonych jakby niewidzialnymi świeczkami. Do zwiedzania było dużo.Wędrując śmiało, natknęła się na wielkie drzwi, które wydały jej się dziwne. Dzięki ów dziwności miały w sobie ciekawość. Były drewniane, ogromne, ciemno-zielone, z piękną mosiężna klamką. Ich mistyczna moc kazała jej tam wejść. Weszła.
-Czekałem na Ciebie.. -oznajmił twardym głosem Rozsądek. Dusza delikatnie wzdrygnęła - Wyczuwam w twoim zachowaniu niepokój. Nie masz się czego obawiać. Rzeczywistość uprzedziła cię, iż chcę z tobą podesputować i nie zrobię ci krzywdy, więc twój strach jest dla mnie niezrozumiały. No, ale.. Jestem właśnie po to, aby cię uświadomić. Właściwie, będę to robił za każdym razem, gdy będziesz podejmować jakokolwiek decyzje.
- Co masz przez to na myśli ?- rzekła nieświadoma dusza.
-W swoim życiu poznasz wielu fałszywych przyjaci...
-... np. jakich? - zapytała, przerywając mu.
-Wiesz kochana, nie lubię szkalować nikogo, ale jedną z takich kamratów jest Głupota. Owszem, niby jest śmieszna, zabawna itd. .Ale.. Ona nie zna granic. Nie możesz jej zaufać, ani na niej polegać. Często będzie próbowała namawiać Cię popełniania nonsensownych rzeczy. Przy niej Twoje życie będzie wydawać sie łatwiejsze. Ale to tylko pozory. Nie daj im się zwieść. Nie raz mogą z nich wyniknąć figlarne sytuacje, ale zazwyczaj będą to sytuacje, które mogą Cię ośmieszyć w oczach innych. Podchodź do niej z dystansem. Nie należy jej szykanować, bo każdy element, który istnieje, nie zasłużył na potępienie. Zresztą gdyby nie ona, nie nauczyłabyś się wielu rzeczy.
Muszę jej to oddać - nauczycielką jest świetną. Lecz nie każdy potrafi poprawnie interpretować jej lekcje.
-Twoje wskazówki są mądre, ale powiedz, skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę? Na jakiej podstawie wypowiadasz się tak o niej?
- Bo ja i ona, jesteśmy rywalami. Odwiecznymi rywalami. To od Ciebie będzie zależało, czyją radę wybierzesz. Nie zawsze musisz mnie słuchać. Jak już wcześniej powiedziałem, możesz dzięki niej przeżyć wiele zabawnych sytuacji. To Ty decydujesz o zachowaniu złotego środka, o wielkość frakcji naszych rad na twój byt. Ale wiedz, że szanuję ją jako konkurentkę. A teraz idź dalej zwiedzać nasz labirynt, Ciekawość niech cię poprawdzi.
- Ale co z tymi radami?
-Ah, tak.. przepraszam, zagadałem się.
No więc za każdym razem gdy będziesz podejmować decyzje, niezależnie od ich ważności, wiele postaci takich jak ja, będzie podpowiadać Ci, jak masz czynić. Moje rady zawsze będa przynosić optymalne skutki z minimem ryzyka. Ale nie zawsze będziesz mnie słyszeć, czasem zostanę zagłuszony przez głosy innych. Może to być np. ton Pożądania, albo Śzaleństwa czy też Głupoty. Sama zobaczysz. A teraz idź już, bo mnie czeka następna rozmowa.
- Do usłyszenia! - zakomunikowała cieple Dusza.
-Do usłyszenia.